Vogelaar in de boot: Pekingeend 

Vogelkenner Willem Drok schrijft in de nieuwsbrief geregeld over een vogel die is vernoemd in ons botenbestand. Ton de Haas zorgt voor een prachtige illustratie. 

De tekening van Ton zet je op het verkeerde been. U denkt nu dat de pekingeend een Chinees gerecht is. Maar nee, er is wel degelijk een pekingeend.

De wilde eend (die met die groene kop en bruine borst) komt op het hele noordelijke halfrond voor en is al duizenden jaren geleden op verschillende plaatsen gedomesticeerd en gefokt, om de eieren en het vlees, en als lokeend voor de jacht en de eendenkooi. Eén van de vele eendenrassen die daarbij ontstond is de pekingeend, een groot wit vleesras uit China. De Amerikanen namen er rond 1870 enkele uit China mee en fokten ermee verder. Zo ontstond de Amerikaanse Pekingeend, en dat is nu het meest gefokte vleesras.

In Nederland werden eendenfokkerijen opgezet door vissers, die door het afsluiten van de Zuiderzee in 1932 hun broodwinning verloren. Er zijn er nog steeds enkele bij Harderwijk en Ermelo. 95% van hun productie gaat naar het buitenland, want Nederlanders eten weinig eend. Behalve af en toe bij de Chinees: met pruimensaus, met zoetzure saus of met champignons.

Nu we alles weten over de vogel, ook wat meer informatie over de boot. De materiaalcommissie stelt voor: de Pekingeend.

Lang geleden, vorige eeuw, bezat Isala drie gladde tweeën. Te weten: de Kluut, de Reiger en de Scholekster. Afkomstig uit het voormalige Oost-Duitsland en uitermate geschikt voor de zwaardere roeiers. Maar de lichtere roeiers wilden natuurlijk ook graag. In 2001 was het zover. De firma Waterline kon een geschikte boot leveren. De eerste boot binnen onze vloot van de Chinese fabrikant Lianglin. Het was een topboot in haar klasse. Betaalbaar, 7000 gulden, omdat ze een demoboot was geweest. Onze eerste boot met vleugelriggers. Weliswaar naar ons idee nu nogal lomp uitgevoerd maar voor toen was het super.

De Pekingeend is meegenomen door Kees Jan de Louw en Bob Tempelman op de Bosbaan uitgetest, jawel! Besloten werd de boorden te laten versterken. Peter Klomp van Waterline heeft zich hierover ontfermd.
Er zijn door de dames veel wedstrijden in gevaren. Uiteraard is ze vaker opnieuw geverfd, de rigger is weleens gerepareerd. Toendertijd nog een hele klus want wie kon er aluminium lassen? Dankzij haar redelijk lichte maar toch sterke constructie bleef de old red lady heel toen haar boeg in volle vaart werd geparkeerd tussen de palen van een dukdalf.

Het is onze enige gladde twee waarvoor geen wedstrijddispensatie vereist is. Hierdoor kunnen alle leden met het kanaalskiff vaarbewijs haar afschrijven. Ze ligt dan ook zeer regelmatig in het water.