Fusieploeg op wedstrijdpad
Na vele ergometertrainingen in het botenhuis op koude, donkere winteravonden, maar met weinig echte roei-uren op het water besloot 'de fusieploeg' (Brigitta Nieuwenhuis, Lingkan Runia, Loes Hiddink, Saskia Bruil, Swanet Riphagen en Wendy Drevers) unaniem mee te doen aan de Head op zondag 17 maart, de grootste nationale roeiwedstrijd van het land.
Helaas zijn we als geëmancipeerde damesploeg toch nog enigszins afhankelijk van de heren voor wat betreft het botenvervoer. En omdat de Isala-heren het dit jaar lieten afweten, hebben we een week voor de wedstrijd de Nimmerzat naar Daventria geroeid zodat die van daaruit naar Amsterdam getransporteerd kon worden.
Bij deze wedstrijd over 8 km, van Amsterdam naar Ouderkerk a/d Amstel, moet de stuur een dag voor de wedstrijd gewogen worden. Voor ons een reden om er een heel weekend met de ploeg van te maken en op zaterdag al naar Amsterdam af te reizen. Met vijf vrouwen in een auto togen we 's middags op weg. Swanet ging bij Willem III op de weegschaal en ook haalden we daar de rugnummers op.
Horizontaal door de bochtOm goed voorbereid te zijn hebben we vervolgens de wedstrijdroute verkend, zowel op papier als live. Toch wel bochtig allemaal, met enkele bruggen en heel veel spelregels voor het inhalen en tegen het hinderen van andere roeiboten. Daarnaast was er ook nog eens veel tegenwind. Maar hierop had coach Frank ons goed voorbereid, flinke tegenwind betekende voor ons een hoge slagfrequentie en vooral de boot horizontaal houden. Dat was ons motto.
En onze ervaren stuur Swanet had alles goed voorbereid, zowel de route over de weg naar Amsterdam als de route over het water. Over één bocht in het parcours maakte ze zich wel ernstige zorgen, de Hoerenbocht, een beruchte scherpe bocht op ongeveer 2 km voor de finish.
Na de route-inspectie gingen we op zoek naar ons hotel, waar we ook Saskia, nummer 6 van onze ploeg en dit weekend onze coach, zouden ontmoeten. Aangekomen in ons Amstelhotel (laat het regelen van een logeeradres maar aan Brigitta over ...) hebben wij onze rust gepakt en onder het genot van een kopje thee nog eens alle details besproken.
Daarna werd het tijd voor een ploegmaaltijd in Amsterdam. Het moest vooral een koolhydraatrijke maaltijd worden en waar kun je dan beter terecht dan bij de echte Italiaan. Het eten smaakte ons heerlijk en hoe verleidelijk het ook was het centrum van Amsterdam verder te verkennen, wij namen onze verantwoordelijkheid en keerden terug naar het hotel om daar nog de nodige energydrank te nuttigen (lees: wijn).
Na een goede nachtrust en het uitgebreide, speciaal op ons afgestemde sportontbijt op de ochtend voor de wedstrijd was het dan zover. We gingen sfeer proeven bij RIC, een van de vele Amsterdamse roeiverenigingen, en imponeerden onze rivalen.
Racen14.00 uur. Een belangrijk moment, onze start! We lagen goed op koers en onze stuur was op alles voorbereid. De kaart van het parcours had ze met een elastiek om haar been bevestigd ... Was ze bang te verdwalen? Nee, zo wist ze precies wanneer welke bocht kwam. Onze slagvaste slag Lingkan had het tempo er goed in, de rest volgde trouw.
Tijdens de wedstrijd werden we aangemoedigd door coach Saskia die op een vouwfiets langs de Amstel crosste. De wedstrijd leent zich er uitstekend voor om met de fiets vlak langs het wedstrijdparcours te fietsen en de fotografen vochten voor de beste plek om onze prestatie vast te leggen. Na de goed genomen Hoerenbocht vervolgden we het parcours en roeiden we voor wat we waard waren. We finishten in een tijd van 39.11 minuten. Daarna moesten we bijna het hele stuk weer terugroeien naar het botenterrein, maar dit ging natuurlijk in een rustig cooling-down-tempo en met wind mee.
Evalueren en nog meer logistiekTerug in het botenhuis van RIC trakteerde stuurvrouw Swanet op zelfgebakken brownies om onze prestatie te vieren. Daarna keerden we moe maar voldaan uiteindelijk terug naar Deventer, waar het wachten was op de botenwagen van Daventria. Zij vertrokken echter pas laat uit Amsterdam en verwachtten dus laat in Deventer aan te komen.
Nadat wij de plaatselijke shoarmatent in Deventer aan de weekomzet hadden geholpen, kregen wij een telefoontje van Daventria dat ze onze hulp die avond niet nodig hadden bij het afladen en dat wij huiswaarts konden keren. En tot onze grote vreugde wilde Kees Jan de dag erna naar Deventer rijden om de Nimmerzat op te halen en naar het botenhuis van Isala terug te brengen.
Zo kwam er een einde aan een enerverend, leuk en vooral sportief weekend dat in de weken erna natuurlijk vervolgd werd met de kritische analyse van onze prestaties door de echte roeikenners binnen Isala!
Wendy Drevers