Verslag deelname Isala aan de ElfstedenMarathon 2019.
Om met de deur in huis te vallen: We eindigden dit jaar als 31e over all (108 ploegen) en van de 72 toerploegen 10e. We starten dus volgend jaar 30 startplekken hoger dan dit jaar met ploegnummer 61. Dat is een prima prestatie. Maar wat het voor mij echt een super tocht maakte was de plezierige manier waarop we elkaar steunden om er samen wat moois van te maken, vermeerderd met de geweldige ervaring waarmee de ploeg de prestatietocht voorbereidde en uitvoerde. Als nieuweling voelde dat als met je neus in de boter vallen.
Prestatietocht? Ja, het is niet niks om een boot zo snel je kan en zo effectief mogelijk non-stop de Elfstedentocht te laten volbrengen. Wij startten 20.15 uur en finishten ruim 20,5 uur later, iets voor 17.00 uur. In de C2 roeiden wij met vijf ploegen elk vijf keer en dan roeiden de stuurlieden ook nog twee étappes. Dat betekende dus 27 wissels. Nu roei ik al zo'n vijftig jaar, dus ik was heel verbaasd dat ik daar voor moest oefenen met in- en uitstappen. En wel een hele avond. Ik ben genezen, het is nodig, ook volgend jaar weer. Elke seconde telt bij zoveel wissels en dus was er zelfs een Wisselploeg georganiseerd (Johan, Cuny en Bela), die telkens de boot stabiel hielden tussen de brandnetels en ander onkruid, soms ver onder de hoge wal, zodat ploegen makkelijk konden uit- en instappen.
De boot voer ook in het donker. De organisatie stelt strenge toelatingsregels met een technische keuring vooraf. Douwe en anderen van de ploeg zijn weken lang aan het sleutelen geweest om de waterpomp, de spatwater zeilen, de navigatieverlichting, de Garmin routeplotter, de grijptouwen rondom, de accu's en andere gewichtsvermeerderende ongein netjes monteer-klaar te krijgen in de nieuwe C2 Lepelaar. Prima boot voor de Marathon.
En dan hebben we het nog niet over drie vergaderingen over routering van vier auto's en de botenwagen, wie in welke auto zit, hoe pikhaken rouleren tussen auto's, waar bagage wordt overgeheveld van de ene in de andere auto, hoe het drinkwater, de bidons en versterkende drankjes worden gestouwd, etc. Het spreadsheet leverde zelfs prachtige linkjes naar elke wisselplaats. De Garmin van Wim werd met de juiste waterkaarten geladen, en van elke brug en wisselplaats, benevens stempellocaties, werd een waypoint gemaakt of aangepast. Weken minitieuze voorbereiding, die kort en zakelijk in de Elfsteden-app werd beheerd. Wat een genot om in zo'n goed werkende organisatie mee te mogen draaien. En nu komt het leukste: Ik heb nog steeds niet ontdekt wie de leiding had. Ieder had zo een dingetje waar hij of zij sterk in was en leverde met plezier een bijdrage.
Hoe werd er getraind voor deze toertocht die iedereen toch wel een wedstrijd vond? Geen idee. We roeiden namelijk in koppels en je vertrouwde er op dat elk koppel zich wel suf zou trainen. Dat deden Wim en ik dus ook maar. Zo nu en dan wisselde je aan het vlot een C2 uit met een ander koppel, en je zat ook wel eens in een c3 of c4. Zeg 3 tot 5 keer per week trainen, als je niet op vakantie was of het druk had met werk. Maar de bootsnelheid was er wel bij de meesten. Alleen moeten we de stuurlieden volgend jaar de hele Luts door laten buffelen met de lichtste roeier als stuur, en bij Hindelopen op vergelijkbaar water nog een keer. Dan roeien we super efficiënt met de minste zuiging in ondiep water. Ik heb zelden zulke hoge deining achter de boot gezien als bij Hindelopen met 45 kg teveel in de boot.
De vraag is of je de wedstrijd met niet teveel slaap volhoudt. Daarom had ik als oudste van het geheel maar een camper met twee twee persoons bedden geregeld om tussen de vijf etappes wat goed te kunnen uitrusten. Plus de super support van mijn vrouw Aleid om mij op te beuren als ik totaal zou verzuren (hetgeen mij gelukkig bespaard bleef). De camper viel uit na de eerste pleisterplaats. Tja, dat scheelt veel koffie, thee en andere drankjes. De tweede dag was het ook met het mooie weer niet echt nodig, die camper. In de stromende regen was het een totaal andere beleving geworden, want hoe dan ook je eindigt na elke étappe toch wel bezweet en het aantal ingepakte droge shirtjes dat niet werd teruggevonden in de juiste wisselauto was dan ook aanzienlijk.
Het onderdak in Balk, met een allerhartelijkste ontvangst en negen keurige bedden, was daarbij een dikke toef slagroom op de Friese Marathon. Dank Hakke en familie!
En nu is die happening weer voorbij, we hebben de Lepelaar weer ontmanteld en de uitrusting netjes opgeborgen voor volgend jaar.
Dat het eigenlijk jammer is dat het weer voorbij is, is het beste compliment.
Dank aan iedereen.
Joost Dikken
Onder regie van Thera Dieleman.