Het is een hele mond vol: World Rowing Masters Regatta. Toch past dat past goed bij het evenement. Ruim drieduizend roeiers (m/v) doen vier dagen mee aan 1000 m roeiwedstrijden in alle denkbare boottypen en leeftijdscategorieën. Er zijn Australiërs, Nieuw Zeelanders, Argentijnen, Peruvianen, Noord Amerikanen (USA en Canada), Japanners en roeiers uit minder verre landen die vaak toch nog enkele duizenden kilometers moesten reizen. Vier dagen met van 8:00 uur tot ca 18:00 uur elke drie minuten de start van een zeven of achttal boten, waarvan één bemanning medailles zal krijgen en zich wereldkampioen mag noemen.Op papier lijkt het een hectisch gebeuren. De werkelijkheid is anders, want de sfeer is vriendschappelijk en relaxed. Het is nazomer op het Bagsvaerd meer, 21 á 22 graden. De wisselende wind maakt het moeilijk om de tijden van de verschillende heats te vergelijken, maar dat doet er niet toe. De finishtoren staat op een heuvel waar ook de toeschouwers, meest deelnemers die even vrij hebben, de ploegen zien 
finishen en tegelijk ook dat de boten van de volgende heat al onder weg zijn. Soms moeten ploegen die na de finish even uitblazen, snel in actie komen om niet overvaren te worden door een boot uit de volgende heat. Men waarschuwt elkaar, er wordt niet gescholden en er gebeuren geen ongelukken. Iedereen is er voor het roeien.
In die paradijselijke en monomane omgeving heb ik twee wedstrijden gevaren. Vrijdag werd ik vierde in heat 9 van G1x en zaterdag vijfde in heat 6 van H1x, beide heats met 7 deelnemers. Niet fameus dus, deze vertegenwoordiging van Isala, maar toch een beetje 
beter dan vorig jaar in Hazewinkel. Wat de resultaten ook zijn, de WRMR doet iets met je. Je wordt net zo verslaafd aan het roeien als die andere gekken. Ik merk dat ik nu al denk aan de WRMR 2017 in Bled(Slovenië) en WRMR 2018 in Florida(USA). Maar dat laatste is wel erg ver weg.
Tom Mariën(1944)