“We mogen 1 juli meedoen met de Volvo Ocean Race” riep Colette super trost en met een big smile ons toe. Ze kwam net uit het overleg en wij zaten heerlijk aan een picknicktafel in “de derde helft” te genieten van een drankje en bitterballen. Het was onze tweede coastal rowing wedstrijd die dit jaar nu bij de KNRZV in Loosdrecht werd gehouden. “We weten nog niet hoe het precies gaat lopen, maar we mogen meedoen”. Wauw echt op zee roeien en dan die schepen zien van de Volvo Ocean Race of misschien wel binnen halen. Allerlei scenario’s passeerden de revue.
Na weken van trainen in onze eigen boten was het dan zover. Dat het een bijzondere dag zou worden wist eigenlijk iedereen al. Sommige leden van onze ploegen waren al eerder naar Scheveningen geweest om in een week vol Volvo Ocean Race activiteiten daar alvast rond te kijken. Vol hoge verwachtingen (ik tenminste wel) reden we die ochtend ’s morgensvroeg richting Scheveningen en het was al dagen stralend weer met een stevige wind. Gelukkig was de wind naar het oosten gedraaid en hadden we een aflandige wind en dan dus minder last van golven. Onderweg naar Scheveningen kreeg ik de eerste appje's binnen, dochter Heleen was gestart met zwemmen in de ironman race. In de buurt van de haven aangekomen waren al wegen afgesloten voor het verkeer. Fijn dat we zo vroeg waren, want we konden zo langs de eerste onbemande afzettingen rijden. Gelukkig kwam ook op dat moment Henk “onze yole de mer” brengen. Met vereende krachten werd de yole op het bijgelegen strandje gelegd en konden we de boot gereed maken voor de wedstrijd. Ook de andere ploegen druppelden binnen en het was een mooi gezicht die bedrijvigheid rond de gig’s en yole de mer’s op het strand. Aan de andere kant van trailerhelling wapperden tientallen zeiltjes van optimisten, zij zouden straks les krijgen in de haven voor het strandje. Scheveningen heeft nu ook een topsportzeilcentrum.
Tijdens het palaver werden we welkom geheten en werd het programma van de dag doorgenomen met veiligheidsvoorschriften, start procedures, route, finishlijn etc.. Na het palaver werden alle boten gecontroleerd en de stuur bevraagd over procedures. Als alles akkoord was werd een Volvo Ocean Race vlag uitgereikt als zichtbaar goedkeuringsbewijs naar organisatie en begeleidende boten tijdens de wedstrijd. Het was inmiddels rond 12 uur en over een kwartier moesten ook wij beginnen met oproeien naar de startlijn, die een twee kilometer uit de kust lag. Voor ons zouden als eerste de gig’s dames starten en daarna de yole de mer dames. Geholpen door de andere ploegen brachten we de boot te water. Het was even zoeken hoe de meegenomen bijna antieke roeptoeter opgezet moest worden om deze goed te laten functioneren. Voor een leren band en een bijna versleten elastische band, die niet meer elastisch was, moest op een of andere manier een zinvol plekje op het hoofd worden gevonden. Na enkele hilarische pogingen ging het soms nasaal klinkende geluid uiteindelijk toch over in een versterkend stemgeluid. Na deze actie volgde nog het opzetten van de bril met koord, petje met koord en dan nog de Volvo Ocean Race vlag en het zwemvest. Hé, hé…..gereed voor vertrek.
Langzaam roeiden we de oude haven uit waar de optimisten ons links en rechts passeerden. In de nieuwe haven voeren we toen langs de Volvo Ocean Race schepen die daar afgemeerd lagen. Echt machtig mooie zeilschepen. Met de marifoon aan een oor werden de berichten van de organisatie uitgeluisterd. Iedereen die ging oproeien moest zich melden en wij dus ook. “De Isala damesploeg meldt zich” riep ik door de roeptoeter en hield de marifoon aan het uiteinde hiervan. Ik hoop dat de luisteraar geen gehoorbeschadiging heeft opgelopen. Met bijna light peddel voeren we langs de havenhoofden de zee op. Heerlijk dansend op de groter wordende golven ging het voor de wind naar de startlijn. Wauw wat een prachtig gezicht om zo de kustlijn van Scheveningen te zien. Dit is genieten hoor!!!
Al redelijk snel waren we in de buurt van de startlijn en het startschip en met een grote boog lagen we achter de startlijn. De golven en de wind hadden we nu tegen en dat was meteen te merken. “Nog drie minuten” klonk het opeens door de marifoon. ”Nog twee minuten”…….”Nog een minuut”………”vijf ,vier ,drie ,twee, een, go…….We gingen helaas als laatste door de startlijn en ondanks alle inspanningen en aanmoedigingen liepen we niet op de anderen in. Tussen de havenhoofden waren de golven een minder en ondanks de kortst genomen weg haalden we niemand meer in. Bij het horen van een scheepstoeter wisten we dat de finishlijn gepasseerd hadden. Dat de andere boten eerder waren gestart en gefinisht gaf wel even een moment van teleurstelling. Rustig roeiden we verder naar het strandje waar een van de herenploeg ons opwachtte en wisselden van bemanning. Van de twee herenploegen van ons deden “de Daltons” het heel goed in hun heat, zij werden tweede.
Het was nu weer de beurt aan de damesploeg voor de tweede heat. Midden tussen de andere deelnemers lagen we in een betere positie voor de startlijn. Het startschot klonk en met volle kracht werd weer aangezet. Langzaam zagen we de andere ploegen naast ons uitlopen, balen!!!.. en moeilijk om dan extra gas te geven. Vlak voordat we bij de haven waren zag ik de ms “Holland” uitvaren. Wat de ms “Holland”!!! In een flits gingen allerlei jeugdherinneringen door mij heen. Gauw een foto maken, maar voordat ik goed en wel een foto kon maken moest ik mijn koers vasthouden. Dan maar opslaan in gedachten. Ook nu weer gingen we helaas als laatste door de finish. Bij de heren behaalden “de Daltons” weer een prima tweede plek.
Na afloop was het gezellig met elkaar na praten over de wedstrijd met een hapje en een drankje. Bij de prijsuitreiking kregen alle ploegen te horen wat hun behaalde plek was en dat het soms ging om een verschil van één seconde. “De Daltons” behaalden een tweede plaats overall en kregen een mooie beker. Na afloop van de officiële prijsuitreiking was er nog een kleine toegift. Vanwege deze bijzondere dag – Volvo Ocean Race 2018 & 1 juli - kreeg het snelste herenteam en het snelste damesteam van Isala nog een medaille uitgereikt (ik had iets geregeld voor deze bijzondere dag om meerdere redenen).
Colette had geregeld dat we aan het einde van de dag een yole de mer mee naar Isala mochten nemen om daarmee te oefenen op de IJssel. Leuk om wellicht ook andere leden aan het coastal rowing te krijgen. Onderweg naar huis stroomden de appjes weer binnen over de laatste loodjes van de ironman van Heleen. Zij had het gehaald!!! ….4 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,2 km lopen in 11:06:02 en 9de in haar klasse van de 53 W30, 51ste dame van de 336, 716ste overall van de 2315 triatleten “Zij heeft het gehaald!!” riep ik super trots en met een big smile de anderen toe.
Kijk hier voor meer foto's en hier voor een video van "de Daltons"
Daan Moes