Zondagochtend op weg naar Amsterdam, voldoende eten en drinken bij me voor dit nieuwe avontuur. De donderdag ervoor nog geoefend in de de zwarte Hudson boot. Eenmaal aangekomen waren er nog niet veel mensen van Daventria zelf. We hadden bij roeivereniging Poseidon afgesproken, dus heb ik daar lekker rondgehangen en van de zon genoten. Mijn boeg- en rugnummers werden al voor mij opgehaald, dus ik hoefde niet speciaal eerst naar De Hoop. De boot waar ik in zou roeien was nog op het water. Sterker nog, die heb ik langs zien gaan tijdens de race van de Dames Veteranen.
Toen de boot eenmaal weer bij de botenwagen was, kon ik hem afstellen voor mij. Vrij snel daarna de boot maar in het water gelegd en de eerste skiffhalen op de Amstel gemaakt. Ik kon toen lekker inroeien, lekker rustig wennen aan de boot, die toch heel anders voelde dan de oude vertrouwde Zomertaling. Eenmaal onder de Rozenoordbrug kwam ik een bekende tegen, Dennis, met wie ik ook de H4K en de Head heb geroeid. Samen rustig opgeroeid naar Oudekerk a/d Amstel en lekker gekletst over vanalles en niets.
Eenmaal in Oudekerk aangekomen, moest ik nog een heel stuk doorroeien. Er deden immers 188 herenveteranen mee aan deze race. Uiteindelijk heb ik ruim drie kwartier daar stil gelegen voordat er schot in de zaak kwam. Vanaf de kant hoorde ik dat ik rustig mocht oproeien, mijn tegenstander daarna volgde al vrij snel. De startlijn voorbij wist ik dat ik rustig moest opbouwen. Gelijk vol gas zou ik nooit volhouden. Mijn directe tegenstander zat me op de hielen, gesteund door geschreeuw van het thuisfront dat meefietste.
De eerste bocht ging goed, een stevige slag zat er goed in. Soms wat wind tegen, maar dat zorgde voor goede stabiliteit. Door het slingerende deel van de rivier ging ik op weg naar de tweede bocht. Niet de meest strakke lijn geroeid, maar ook niet geheel verkeerd. Ook nog steeds niet ingehaald, al zat mijn tegenstander mij op mijn hielen. Tweede bocht uit en direct de lijn zoeken voor de Grote Bocht (aka Hoerenbocht). Deze bocht heb ik strak ingestuurd en nèt iets te vroeg uit gestuurd, doorgepakt en een paar honderd meter na de Hoerenbocht de eerste boot ingehaald! Yes! Eindelijk gelukt!
De tegenstander die mij op de hielen zat komt steeds dichter bij. We naderden het Kalfje en hij wil er strak in roeien, terwijl aan de binnenzijde zit. Langzaam maar zeker vaar ik te dicht de kant in, te vroeg de bocht in, maar weet me goed te corrigeren. Ondertussen hoor ik Dennis mij aanmoedigen langs de kant. Hij was allang klaar met zijn race. Helaas word ik daar in die bocht wel ingehaald. Voorbij het Kalfje blijf ik op dezelfde hoogte als de andere jongen roeien. Hij onder de kant, ik midden op de rivier. Zonder tegenwind kan ik daar de beste lijn vinden en het lijkt erop dat ik hem in ga halen.
helaas lukt het net niet en roei ik vlak achter mijn tegenstander onder de Rozenoordbrug door. Een strakke bocht naar stuurboord, het water lijkt een klotsbak. Hier weet ik me niet goed staande te houden en ik voel dat ik mij niet goed kan herpakken. Eenmaal onder de brug vooorbij, kom ik langs de drie roeiverenigingen Willlem III, Skoll en Poseidon. Op dat stuk weet ik nog kracht te vinden, maar vaar te strak richting de Utrechtsebrug. Ondertussen, ter hoogte van Poseidon, zat het zweet in mijn ogen. Die Thermo was misschien toch te warm. Doorgaan, doorgaan dacht ik alleen maar. De Utrechtsebrug onderdoor en dan de Omval in!
het water werd onstuimiger en ik voelde mijn kracht afnemen. Ondertussen begon mijn kwaal op te spelen, geen gevoel meer in mijn voeten en alleen maar pijn in mijn billen. Bij de Omval voelde ik bij elke haal een intense, stekende pijn in mijn billen. Ik kon alleen maar door blijven roeien, blijven roeien. Dit voelde als een kwestie van overleven. Mijn techniek liet te wensen over, corrigeren lukte amper De berlagebrug strak doorgeroeid. Nog "maar" 900 meter dacht ik. Ik heb 6 keer tot tien geteld en een aantal keer tot 20, maar die finish kwam maar niet. Ondertussen deed elke haal steeds meer pijn en steeds meer pijn.
Toen ik de finish eenmaal was gepasseerd was ik toch echt opgelucht. Ik wilde zo snel mogelijk de boot uit, want had overal pijn. Ik kon geen haal meer maken. Toch moest ik nog ruim 2 km terugroeien naar Poseidon om daar de boot af te leveren. Ik heb daar denk ik wel twee keer zo lang over gedaan als het stuk van daar daar de finish.
Over de uitslag zelf zal ik proberen weinig woorden aan vuil te maken (92e van de 188), daar ben ik niet tevreden mee. Mijn tijd is ook niet om over naar huis te schrijven, 33:38.4, maar een goede eerste stand voor volgende Skiffheads. Zelf wijt ik het teleurstellende resultaat aan gebrek aan routine. De Skiff was relatief nieuw voor mij en het aantal skiffuren was ook veel te beperkt. Toch maar kijken waar ik kan trainen in de winter om die skiffhaal erin te houden, daarmee zal ik zeker sneller roeien dan afgelopen zondag!