Verslagje van de Lex Schouten Verroei vier waar normaal vijf roeiers vier plekken verdelen en waarin we geregeld een IJg-cursist meenemen om die de meest vreemde koersen te laten volgen alsof we aangenaam bezopen zijn.
De aanloop was zoals gebruikelijk chaotisch. Lex trok zich na zeer tijdige inschrijving voor de RIJM terug wegens persoonlijke omstandigheden en Marcel ging in het voorjaar Sinterklaas achterna. Hans verdween vervolgens in een andere combinatieploeg met al zijn aardbeien.
Toen waren Ab en ik over zonder dat ik dat door had. Door de toercommissie werd daar vervolgens op de lijst Herman Bessels bij gezet en Marie-José kwam als een duveltje uit een doosje op de stuurstoel. Maatje schijnt daar een draai aan gegeven te hebben. Vervolgens wilde mijn vrouw Aleid ook wel mee. Toen hadden we de mogelijkheid om wat af te wisselen en de auto zoetjes aan de boot te laten volgen. De bemanning was rond. Ik had nog nooit met Herman geroeid. Zou het wat worden met twee eigenwijze sujetten bij elkaar?
In de aanloop bleek Herman ook wat bedenkingen te hebben en gelukkig klikte het wel met Ab bij een proefrondje vooraf waar ik niet bij kon zijn.
Het telefonisch overleg ging ook prima. Tot mijn stomme verbazing moest ik teamcaptain zijn. Dat kwam mij niet goed uit, want ik had mijn hoofd bij andere zaken.
Dus een dag voor vertrek keek ik de papieren nog eens secuur door. Ik was een dag te laat met inschrijven bij Vada. Normaal doet Lex al dat soort klote klusjes en die had dat deze keer om begrijpelijke redenen laten afweten. Gelukkig was het de Isala RIJM commissie ook opgevallen en die had het opgelost. Super en dank voor souplesse Pieter, Maatje en Emmy. Ook voor de super documentatie en berg update mails. Uiterst zorgvuldig. Hulde.
Als ploeg wilden we niet een zaterdagje heen en weer naar VADA voor opriggeren, dat doe je op de ochtend zelf. Ik had, gezien ervaringen met wedstrijden in het verleden, met Ab alles van te voren bij elkaar gezocht en in mijn auto gelegd zodat ik zeker wist dat alles de volgende morgen compleet zou zijn. Ook de bankjes van de Kanoet, waarvoor geen krat was, gingen in mijn Drieteenkrat. Dat krat ging in mijn auto. Moesten we toch de dag van te voren naar VADA. Dat krat ging dus niet mee want ik reed met René mee en dat heeft wat verwarring gegeven. Alle misverstanden zijn later in goede orde opgelost.
Een en ander had tot gevolg dat ik na de VADA escapade alsnog de bankjes even thuis kon nalopen en schoonpoetsen. Bleek er toch een wieltje wat krakkemikkig te lopen. De volgende morgen had Herman wel twee wieltjes geregeld! Kijk, dan begint je dag om 6.00 uur goed.
Alles soepel in de boot opgeborgen bij aankomst bij VADA voor vertrek. Ook de Kanoet bankjes lagen met de wieltjes in het zand onder de Kanoet. Dat deed pijn aan mijn materiaalgevoel. Marjo had ondertussen alle andere boten van onderdelen voorzien. Wonderbaarlijk zoals dat met volstrekte afwezigheid van coördinatie toch zo goed op zijn pootjes terecht komt bij Isala. Fijn dat die houding breed aanwezig is in de vereniging.
Vervolgens zijn al die 18 boten met bemanning etc. het water op gegaan en bij de sluis van Driel aangekomen. Dat deden wij op ons dooie akkertje want er waren nog boten achter ons. Ik moest alleen wel een plasje doen. Maar ja, je laat de anderen niet wachten. Met Marie-José overlegd en die vond ook dat we maar zo snel mogelijk in Oosterbeek aan land moesten gaan. Dat was de eerste wisselplek voor ons.
Wij legden niet voor de sluis aan het remmingwerk vast maar lieten ons op bakstag wind drijven. Was beter voor de riggers.
Elke boot die wij zoetjes aan voorbij dreven had wel een bekende aan boord en dat was super gezellig om met ieder een praatje te maken. We dreigden alle boten voorbij te drijven dus we zetten de stuurvrouw met de rug in de wind. Met haar aanwijzing handhaafden wij op de riemen een gps-postie waar het ankeralarm niet van af zou zijn gegaan.
Bij de sluis open volgden we een wherry om naast aan te leggen. Die dreef ook naar voor in de sluis en uiteindelijk legden we er achter aan. Marie-José heeft duidelijk sluiservaring. Mijn blaas begon steeds meer op te spelen en tot enige verbazing van Marie-José stoven we, na het ragfijntjes afsnijden van de Lepelaar, als eersten de sluis uit. Met ons roeiers gemiddelde van 69 jaar werden we natuurlijk door Hakke en cornuiten op afstand gezet, maar ze moesten er gelukkig wel hun best voor doen.
Wat was het heerlijk dat na de sluis van Driel een aantal kilometers uit het parcours verdwenen waren in de kilometernummering. Na twee kilometer kon ik eindelijk op het gemak op gepaste wijze wat kwijt raken. Daar nam ik zoveel tijd voor dat de hele inhoud van de sluis zo ongeveer voorbij was toen we, met Aleid aan boord en Ab eruit, weer verder voeren.
Heerlijk windje mee, zon en goed ingesmeerd en met glibberende handvatten. Een vier liep tergend langzaam op ons in. Daar heb ik mij wat door laten opjutten. Maar ik moest het rustig houden van Aleid. Best irritant. Vrouwen willen dan stoppen om hoeden beter op te zetten en dergelijke. Na enige vermaning ging het weer leuk samen.
Herman maakte best wijze opmerkingen en verdroeg het spatwater van Aleid op grootse wijze. Daar heb ik van geleerd. En Marie-José had een wonderbaarlijk goed humeur ondanks het feit dat ik op slag zat en steeds verhandelingen over golven te berde bracht.
De nieuwbakken voorzitter hebben we meerdere keren zien staan langs het traject. Wat een inzet! Ook de dag ervoor was hij letterlijk en figuurlijk flink aan het trekken en hield hij de zaak binnen de lijnen. Daar boffen we mee. Dat trekt een zware wissel op het thuisfront en ik hoop dat dat op termijn goed gaat.
Het strandje net na het indraaien van de IJssel was prima voor het nuttigen van de lunch. Hans Cornelissen had daarbij heerlijke aardbeien uit eigen tuin. Dank Hans! Herman eruit en Ab er weer in. Het is een mooi strandje, maar het ontbeert het jarenlange basalt schoonmaakwerk van de zwemploeg bij paal 933.
We hadden op de Rijn weinig stroom tegen gehad en veel wind mee. Op de IJssel werd het halve wind en in sommige stukken stevige wind tegen. Pittig stuk roeien naar Dieren met veel waterscooters en andere pleziervaart.
Ere wie ere toekomt: de stuurvrouw maakte heldere afspraken en hield ons fantastisch droog tussen alle gemotoriseerd verkeer. Mijn emmer was geen enkele keer nodig. Andere boten liepen soms op ons in en bleven dan weer hozend stil liggen. Stilletjes groeide mijn bewondering voor het subtiele stuurwerk.
Bij de scouting in Dieren werden we mooi opgevangen door Jan Kuiken en weer Nicolaas. Ging prima.
Herman er in en ik er uit. We lagen bij afvaart opeens derde. Ik vermoed dat andere ploegen nog een veel langer lunchtijd hadden dan wij.
Onze ploeg schijnt nog bij het Gat van Stam te zijn uitgestapt en dat was goed bevallen. Onze Drieteen kwam tot mijn verbazing als eerste Isala-ploeg aan bij ons vlot na twee Daventria vieren en een VADA vier. Leuk om ze te laten genieten van biertjes bij aankomst. Maar Isala had voor elke boot bij aankomst ook de Isala Bitter klaarstaan en dat ging er eveneens goed in. Verzorgd detail.
Eten/drinken/catering was prima en de toespraken echt onverstaanbaar door de akoestiek. De vogelcadeaux spraken voor zich en er klonk geregeld applaus. Het was erg gezellig aan tafel en het was een goed besluit van de heerlijke dag. Wat een mazzel hebben we gehad met het weer! Op een bepaalde manier was het na de corona-perikelen ook een eerste feestelijk gebruik van het botenhuis. De toiletafvoer maakte overuren en raakte wat aan de kook. Maar daar heeft bijna niemand wat van gemerkt.
Fantastisch zoals iedereen er zijn schouders nog onder zette om op te ruimen en boten schoon te maken en op te bergen.
Dank voor alle organisatie!!
Mede namens Ab Gerritsen, Herman Bessels en Aleid Meulenhof.
Joost Dikken
Kijk voor foto's in de volgende Google Foto Albums
Voorbereidingen. Tocht. Aankomst & Diner