Het is de 11de van de 11de, dus het feest kan beginnen. Met de fiets in de trein op naar ’s Hertogenbosch en onderweg stappen steeds meer bont geklede personen de trein in echter zonder fiets. Zij gaan blijkbaar naar een ander feestje.
Na een kort ritje op de fiets door ‘s Hertogenbosch kwam ik bij de Hertog aan (klinkt wel chique) en stroomden inmiddels ook de andere zestig deelnemers binnen. Bij de aanmelding kregen we een transponder en een map met nummers en info over de wedstrijd (10 km fietsen, 4 km schaatsen, 5,2 km lopen en 3,5 km roeien). Na de briefing werden we begeleid naar de start van het fietsparcours, het eerste onderdeel. Aan de fietsen kon je zien dat het serieus begon te worden. Triatlon stuurtjes, dichte wielen, aerodynamische helmen en heeeeeel serieuze gezichten. Om de 15” werd gestart en om klokslag 11.15 vertrokken de eerste deelnemers, op volgorde natuurlijk. Voor de start werd je op je fiets vastgehouden en werd er afgeteld…10....5,4,3,2,1. Ik voelde me even Tom Dumoulin, maar dat was na de eerste meters al snel voorbij. Mijn gemiddelde lag op 33,66 km/h en die van hem ligt meer rond de 66,33 km/h. Onderweg niet veel van de omgeving gezien, maar gelukkig had ik op de website het parcours met omgeving van tevoren al opgenomen dus kon ik me nu op de weg concentreren. Het was een mooie route en uitstekend begeleid door zo’n 40 vrijwilligers op belangrijke punten. Gelukkig was het droog weer. Terug op de vereniging werd er geluncht en nagepraat over het eerste onderdeel. Van de vier onderdelen mocht je een onderdeel laten vallen. Ik had besloten niet te gaan schaatsen. Op de uitslagenlijst na het fietsen stond ik met nummer 37 als 36ste genoteerd. Na de lunch ging ik naar huis en verscheidene anderen gingen schaatsen. Wie weet volgend jaar ook het schaatsen erbij doen, wel leuk al die verschillende onderdelen in groepsverband te doen.
De vooruitzichten voor de zondag erop waren minder gunstig en dat klopte. Bepakt en bezakt met allerlei kleding alternatieven ging ik weer naar ’s Hertogenbosch. De uitslagen van de eerste twee onderdelen waren inmiddels bekend en ik zag dat ik verder gezakt was op de ranglijst, maar zag een klein lichtpuntje. Er was een grijze balk door mijn naam, wat zou dat betekenen?! Na de briefing werden we begeleid naar het hardloopparcours in het prins Hendrikpark vlakbij de vereniging. Hier was een parcours van drie ronden om de ijzeren vrouw. Wel leuk een idee om drie keer om de ijzeren vrouw hard te lopen, alhoewel wel een koud gevoel zowel letterlijk als figuurlijk. De deelnemers werden in vier groepen verdeeld en kort na elkaar gestart. Er moest nog geroeid worden dus wel doorlopen, maar niet te hard was de gedachte. Met een tijd van 26.11 en 27ste was ik dik tevreden. In de uitslagenlijst was ik weer wat plaatsjes gestegen. Tijdens de lunch werd regelmatig buienrader geraadpleegd en zon en regen wisselden elkaar af. Na de briefing voor het laatste onderdeel roeien werd ik geholpen met de skiff die ik mocht lenen van de vereniging. Toen tussen de buien door de boot klaargemaakt was en ik in de skiff zat merkte ik dat het wel even wennen was in een andere boot met te grote schoenen en wat ongemakkelijke riemen. Gelukkig had ik een skiff met een zeer toepasselijke naam “nait soezen”, nou dat heb ik dan ook maar gedaan. Niet omslaan, rustig aan en gewoon uitroeien was het devies. Bij het oproeien begon het steeds harder te regenen en de regenkleding voldeed goed, echter bij de start aangekomen bleek wel dat het erg onhandig is om hierin te roeien, dus regenkleding uit en op nummer gaan liggen. Langzaam kwam mijn startmoment in zicht,.. ja,.. 37 ..oproeien naar startlijn en ….gestart. Zonder regenkleding was het een stuk gemakkelijker roeien, maar was nog wel voorzichtig en onzeker. Een week geleden was het in mijn rug geschoten, maar manueeltherapeut en ir-lamp hebben goed hun werk gedaan. Op eens hoorde ik…. 37… meer naar stuurboord !!!! …Oeps, het kanaal maakt hier al een bocht. Na meerdere bruggen kwam dan de finish in zicht. Met nu nog een paar krachtigere halen in de stromende regen ging ik dan over de finish. Yes, toch gelukt.
Bij het vlot werden we verwelkomd door een blaaskapel, nou een pintje gaat er nu wel in en nu kan ons feestje beginnen. Met “een Bossche Kus” van de lokale banketbakkerij als eerste prijs in mijn klasse (en enige en oudste) ging ik weer voldaan naar huis. Mijn eerste echte officiële wedstrijd als roeier. Op naar de volgende met hopelijk meer Isala deelnemers.
Voor uitslagen klik hier en voor foto's hier.
Daan Moes