Hel van het Noorden

Hel van het Noorden - Sebastiaan van den Worm

Na een redelijk resultaat vorig jaar, moest ik me wel weer inschrijven voor de Hel van het Noorden van dit jaar, zo geschiedde. Voor dit jaar had ik me beter voorbereid van vorig jaar, onder andere door de trainingen op de ergometer te verlengen, nu 10km in plaats van 5,5 km (20 minuten).

Een goede generale repetitie was de Lingebokaal. Eerst een goede tijd gezet in de 4x, daarna hetzelfde parcours in de skiff. De tweede ronde van de Lingebokaal was toch pittiger dan ik dacht en de uitslag was voor mij enigszins teleurstellend. Dit moest veel beter!

De tactiek was bepaald in mijn hoofd, dat varkentje zou ik wel wassen in het hoge noorden. Helaas werden de weersvoorspellingen steeds grimmiger. De editie voor dit jaar zou weleens heel anders kunnen uitpakken dan vorig jaar. Vorig jaar kon niet worden gesproken van een Hel met een 8ºC en zon. Dit jaar was straffe wind met regen/hagel voorspeld (https://www.rtvnoord.nl/nieuws/186651/Weersverwachting-voor-De-Hel-is-gunstig ). De wind zou ook nog uit het westen komen!

Botentransport was viavia geregeld, wat betekende dat ik in de oude, vertrouwde Zomertaling kon starten! Zaterdag 25 november werd hij opgehaald.

Zondag 26 november was de dag aangebroken. Dikke, grijze wolken vlogen door de lucht, veel buien trokken over toen ik naar Groningen reed. Dit voorspelde niet veel goeds. De weersberichten gaven een gevoelstemperatuur van onder het vriespunt weer. Wind, kou, regen/hagel, dit was geen weer om te roeien, wie doet dat dan ook! Nou, genoeg gekken blijkbaar.

Eenmaal aangekomen bij de GSR Aegir, kwam ik al gauw een aantal (oude) bekenden tegen, waaronder onze oud-jeugdroeier Hidde! Jaja, ook hij werd gesommeerd naar Groningen af te reizen om zijn karakter te tonen in het, vanwege het Lustrum uitgeschreven, 2+ veld. Hidde kwam ik voor de start en een km voor het aanleggen weer tegen op het water.

Het oproeien, een mooie 10 km, ging heerlijk soepel en vlot. De wolken waren inmiddels minder aanwezig, de zon scheen aardig en die wind voelde ik totaal niet! Geen wonder, ik had de wind mee. In een rustig tempo roeide ik richting start, nog niet beseffende dat de snelheid die ik had ongeveer gelijk stond met de snelheid die ik zou halen tijdens de wedstrijd. Met nog een kleine 3 km te gaan, zag ik het H 1x-veld voorbij komen en toen kwam het besef dat die wind toch echt een bepalende factor ging spelen.. Nadat ik me had omgedraaid, merkte ik pas wat voor wedstrijd het zou worden, een echte overlevingsstrijd! Ik zou als tweede van het veteranenveld starten. Vlak voor ik mocht beginnen met de wedstrijd begon het ook nog te regenen! Als dat maar goed gaat..

Toen ik gestart was, zette ik de achtervolging in en na een kilometer zat ik al vlak achter de eerste roeier. Ik moest beslissen via welke kant ik zou inhalen. Voor mij was de kortste weg via het midden van het kanaal, daar gokte ik op. Helaas bleken de golven daar ook wat hoger te zijn, dus pittiger om de snelheid te behouden. Dat heb ik geweten ook. Toch wist ik hem te passeren en de lijn door te trekken. Tijdens deze inhaalpoging werden wij ook ingehaald door twee roeiers die vorig jaar eerste en tweede overall waren, dus geen schande.

De wedstrijd vervolgend merkte ik dat het moeilijk was om het tempo hoog te houden, ik begon op 28 slagen per minuut en kreeg het niet hoger, mijn techniek liet me in de steek door de kou, wind en golven. Als klap op de vuurpijl zoefde er een boot van Rijkswaterstaat langs, wellicht om het Hel-effect nog wat te vergroten. Het Eemskanaal heeft damwanden, dus dat werd een aardig geklots! Helaas heb ik de boot tweemaal stil moeten leggen. Een geluk (ahum), ik was niet de enige. Na ruim 3k te hebben geroeid trok de wind aan en er kwam een tweede bui over. De snelheid ging omlaag, het tempo ging ook iets omlaag.

Mijn doelstelling had ik inmiddels gesteld om binnen het halfuur te finishen. Ik had al gezien dat ik na 3 km al een kwartier onderweg was. Ik moest aanzetten dus! In een verwoedde poging het tempo te verhogen naar 30 slagen per minuut, werd ik direct gecorrigeerd door de god Aegir. De golven (en wind) zorgden ervoor dat het clippen moeilijker werd en snoeken zat dicht in de buurt. Terug in tempo dan maar en sterk op de benen blijven staan.

In mijn achterhoofd had ik inmiddels zitten dat ik 5 minuten per kilometer moest roeien, erg leuk dat na 4 km een aantal windvlagen kwamen en ik bijna stilstond! Snelheid werd gereduceerd tot iets boven de 10 km/h (2:55 split), terwijl ik toch echt naar de 12,5 km/h gemiddeld moest (2:30 split)!

De laatste km ging in, de windvlagen waren verminderd. Het was alles of niets. Het tempo ging iets omhoog (28/29 slagen perr minuut) en de snelheid ook. Niet te overhaasten, fouten mochten niet gemaakt worden. Wat was ik opgelucht toen ik het eindsignaal hoorde en het laatste hokje zag. Ik had de Hel toch maar weer mooi uitgeroeid!

Het terugroeien naar Aegir was allerminst prettig. Op dit stuk van het kanaal waren de golven van het kaliber kantje-boord-vaarverbod. Echt moe was ik niet, mijn kracht kon ik absoluut niet goed kwijt tijdens de wedstrijd. Ik was niet de enige die hier last van had. Iedereen vond de wedstrijd meer een overlevingsstrijd dan echt een roeiwedstrijd.

Eenmaal bij Aegir aangekomen, kwam ik nog een oud-ploeggenoot tegen. Snel boot afriggeren, douchen en daarna in het oude vertrouwde “saphok” nagenieten. Het was wel weer een ervaring hoor! Echt een aanrader! De Hel dit jaar was een Hel die je roeit op karakter, niet op techniek. Volgend jaar doe ik zeker weer mee en ik hoop dat ik nog meer Isalanen kan enthousiasmeren om ook eens deel te nemen!

Over de uitslag ben ik aardig tevreden, mijn doelstelling (uitroeien binnen 30 minuten) is gehaald. We zullen zien wat de Hel volgend jaar in petto heeft! De uitslagen zijn hier te vinden.

Actiefoto